Żyje na wolności w Europie i zachodniej Azji (w Polsce na terenach południowych i środkowo-wschodnich). Zamieszkuje tereny stepowe, ale także pola i nieużytki. Jest on wielkości świnki morskiej (długość 20 - 34 cm, ogon 3-4 cm, ciężar 400 - 700g), ciało jest krępej budowy
z krótkimi kończynami. Na grzbiecie jego futro ma barwę brązową, brzuch jest czarny, na policzkach i po bokach ciała widoczne żółtawe plamy, a koniec nosa i łapki są białe. Ze względu na swoje zwyczaje i agresywność nie nadaje się do trzymania w domu. Nie przywiązuje się do swojego opiekuna i przez cały czas pozostaje nieufny. Jak każdy z chomików wpierw gromadzi pokarm w torbach policzkowych, a potem zanosi do nory- spiżarni. Dawnymi czasy bywało, że ludzie cierpiąc z braku pożywienia penetrowali chomicze spiżarnie i wyjmowali z nich nawet do 50 kg ziaren zbóż. W dzisiejszych czasach, gdy do zbiorów używa się specjalnych maszyn rolniczych, chomik magazynuje znacznie mniej zapasów. Swój jadłospis urozmaica owadami, dżdżownicami, ślimakami oraz nasionami i częściami zielonymi różnych roślin. Z natury jest samotnikiem, a w pary łączy się jedynie w okresie rui. Po szybkiej kopulacji równie szybko ucieka, aby nie zostać pogryzionym (nawet ze skutkiem śmiertelnym) przez samicę. Ciąża trwa 19-20 dni i kończy się urodzeniem do 12 młodych w jednym miocie (średnio 3 mioty rocznie). Potomstwo po 4 tygodniach staje się w pełni samodzielne. Dorosły osobnik potrafi zaciekle bronić swojego terytorium. Zaskoczony staje słupka i nie zawaha się zaatakować nawet psa lub człowieka. Rany zadane przez długie i ostre siekacze są głębokie i trudno się goją. Mieszkanie chomika składa się z nory-spiżarni, sypialni, WC i wielu tuneli. Niektóre
z nich są ślepo zakończone, ale większość wychodzi na powierzchnię tworząc sieć kryjówek , do których chomik chowa się w razie zagrożenia. Zimą zapada w przerywany sen. Żyje średnio
8 lat. Chomik europejski tępiony przez rolników jako szkodnik pól, obecnie zagrożony jest wymarciem i został objęty ochroną.