Pierwsze informacje o chomiku syryjskim pojawiły się w roku 1839. Wtedy to brytyjski zoolog Georgie Waterhouse dokonał udokumentowanego odkrycia starzejącej się samicy chomika zamieszkującego pustynne tereny Syrii. Zwierzątku została nadana nazwa łacińska Cricetus auratus czyli chomik złocisty. Futerko tego chomika było eksponowane w Muzeum Brytyjskim. Chomik syryjski został jednak zignorowany przez Europejską naukę na całe następne stulecie. Do roku 1930, gdy specjalnie w celu złapania chomika złocistego została zorganizowana wyprawa, uznawano go nawet za gatunek wymarły. Ekspedycja, na której czele stał zoolog Aharoni, profesor Uniwersytetu w Jerozolimie, zakończyła się sukcesem: znaleziono samiczkę z 12 małymi. Podczas jego powrotu do laboratorium większość młodych zdechła lub uciekła. Pozostałe przy życiu 3 sztuki zostały przekazane Uniwersytetowi w Jerozolimie, gdzie były z powodzenie hodowane. Zmieniono wtedy nazwę łacińską z Cricetus auratus (chomik złocisty) na Mesocricetus auratus (chomik złocisty średni) dla odróżnienia od innych, znanych już rodzajów chomików. Ze względu na łatwość hodowli zaczęto ich używać jako zwierząt laboratoryjnych. Niewielkie ilości chomików syryjskich w 1931 roku trafiły do Wielkiej Brytanii, a w 1938 do USA. Dopiero po II wojnie światowej chomiki syryjskie zagościły w naszych domach jako popularne zwierzątka trzymane dla przyjemności.

Charakterystyka chomika syryjskiego.

Długość ciała wynosi od 15 do 20 cm, a waga od 100 do 200 g. Futerko może być krótkie (chomiki satynowe) lub długie (coraz popularniejsze Angorki) Angorski występować
w różnych odmianach barwnych:

- złotobrązowe na głowie, grzbiecie i górnych częściach łapek, a kremowo-białe od spodu
- szaro- beżowe
- kremowe
- czarno-białe
- białe (formy albinotyczne z czerwonymi oczami)

Ogonek jest króciutki - ok.1 cm i nieowłosiony. Chomik, pomimo iż jest malutki, potrafi bardzo sprawnie i szybko się poruszać. Łapki są krótkie i silne, zakończone ostrymi pazurkami świetnie potrafią kopać nory i korytarze. Zręczne łapki są mu także przydatne do chwytania
i przytrzymywania pokarmu, nieustającego wspinania się po klatce i wszystkich znajdujących się w niej sprzętach (a nuż dzisiaj uda się z niej uciec), drapania się
z niesłychaną szybkością i pielęgnowania swego futerka. Ponieważ naturalnym środowiskiem życia chomika syryjskiego są tereny bezleśne i suche należy zwracać szczególną uwagę, aby ściółka w klatce nie była nigdy wilgotna. Chomik s. przesypia większą część dnia, budzi się wieczorem i jest aktywny nocą. Kopie wtedy nory i gromadzi w nich zapasy pokarmu. Na wolności zapada w sen zimowy. W niewoli rozmnaża się przez cały rok. Ciąża trwa 16 dni
i kończy się urodzeniem 3 - 12 młodych. Maluchy stają się samodzielne w wieku około 4 tygodni i lepiej nie odbierać ich matce za wcześnie.

Chomiki syryjskie są z natury samotnikami i nie przepadają za towarzystwem innych chomików. Zmuszone do przebywania na małej powierzchni z drugim osobnikiem, nawet przeciwnej płci, toczą zacięte walki kończące się śmiercią słabszego lub mniejszego osobnika.
Choć chomiki syryjskie lubią samotność, nie znaczy to jednak, że opiekun nie powinien się
z nim bawić. Ograniczenie kontaktu z chomikiem tylko do wykonywania niezbędnych zabiegów może doprowadzić zwierzątko do stanu apatii i otępienia. Pozbawiony możliwości wybiegania się i zabawy traci chęć do życia i szybko umiera. Jeśli natomiast od początku znajomości nie zrazicie sobie chomika zbytnią natarczywością, to już po krótkim czasie zyskacie ufnego, miłego i komunikatywnego przyjaciela :-)