Na wolności zamieszkuje stepy i tundry Syberii Zachodniej, występuje też częściowo w Mongolii Zachodniej oraz północno - zachodniej części Chin(obszar dawnej Dżungarii -krainy historycznej ), Rosji, północno - wschodniej części Chin (dawn. Mandżuria).
Kształt ciała jest zaokrąglony, łapki krótkie, ale silne, pokryte rzadkim futerkiem i zakończone ostrymi pazurkami. Długość wynosi 7 - 10,5 cm, ogonek 0,6 - 1,8 cm, a ciężar 30 - 40 g.
U żyjących na wolności chomików kolor futerka latem jest na grzbiecie jasnopopielaty z ciemnoszarą pręgą biegnącą od głowy poprzez cały grzbiet aż do ogonka, od spodu i częściowo po bokach futerko ma odcień białawy. Uszka są ciemnoszare z białym obrzeżeniem. Zimą,
w bardzo niskich temperaturach futerko zmienia swą barwę na śnieżnobiałą. W warunkach pokojowych kolor futerka pozostaje stale szaro-popielaty. Poprzez hodowlę zwiększyła się ilość odmian barwnych. Można spotkać (choć rzadko) formy albinotyczne, srebrzyste, różowawo-srebrzyste, platynowe i nawet łaciate. Żyjące w stanie dzikim chomiki dżungarskie są samotnikami. W pary łączą się w okresie rui od lutego do listopada celem przedłużenia gatunku. Samica wydaje rocznie jeden, rzadziej dwa mioty. Po trwającej 21 dni ciąży samiczka rodzi od 4 do 12 młodych. Młode rodzą się ślepe i nagie, a ważą zaledwie 1,4 g. Opiekę nad potomstwem sprawuje wyłącznie samica. Młode po upływie 1 miesiąca są już zdolne do samodzielnego przyjmowania pokarmu innego niż mleko matki. W niewoli chomiki dżungarskie rozmnażają się przez cały rok (samiczka rodzi od 3 do 7 miotów), dlatego chcąc trzymać razem kilka sztuk trzeba zastanowić się, co zrobić z pojawiającymi się w dość krótkich odstępach czasu młodymi chomiczkami. Dżungarki podczas surowych zim zapadają w lekki letarg, a budzą się w cieplejsze dni i wędrują do swoich spiżarni, aby coś zjeść. Mają doskonale rozwinięty zmysł powonienia i słuchu. Komunikują się za pomocą dźwięków wysokiej częstotliwości i dźwięków słyszalnych dla ludzkiego ucha, co jest szczególnie ważne w czasie rui. Chomik dżungarski jest przede wszystkim zioło- i owocożerny, ale jak wszystkie gryzonie przepada za mieszankami ziaren sporządzanymi specjalnie dla chomików (szczególnie lubi proso).
Pomimo, iż na wolności chomiki dżungarskie są samotnikami, w domu można trzymać je
w niewielkich grupach pod warunkiem, że chomiki pochodzą z jednego miotu i nie były rozdzielane. W przeciwnym wypadku toczą zaciekłe walki mogące zakończyć się śmiercią zwierzaka o obcym dla grupy zapachu. Chomiki dżungarskie są przyjazne wobec opiekuna, można je brać na ręce i po oswojeniu wypuszczać na kontrolowane spacery po mieszkaniu. Wykazują dużą cierpliwość w zabawach z dziećmi i bardzo zadko zdarza się, aby zaatakowały opiekuna.